Oyun Terapisi

“Oyun çocuğun dili, oyuncaklar ise onların kelimleridir.”  Garry L. Landreth

Oyun çocukluğun vazgeçilmez parçasıdır. Oyun doğal, eğelenceli, gönüllü ve hedefsizdir. Oyun oynayarak çocuklar kimsenin kendilerine öğretemeyeceği şeyleri öğrenirler. Piaget’e göre; Oyun, somut tecrübe ile soyut düşünce arasında bir köprüdür ve oyunun sembolik işlevi çok önemlidir. Oyun sırasında çocuk daha önce direkt ya da dolaylı olarak tecrübe ettiği şeyler için sembolik olan somut nesneler kullanarak duygusal deneyimler yaşayarak uğraşır.

Oyuncakları kullanarak, çocuk kendisi ve hayatındaki önemli kişiler hakkında ve olaylar karşısında nasıl hissettiğini kelimelerden daha net bir şekilde gösterebilir.  Oyun çocukların doğal iletişim aracı olduğu için oyun sırasında çocuklar kendilerini sözlü ifadeden daha net ve doğrudan ifade edebilirler. Oyun terapisi çocuklara daha hareketli ve hayal güçlerini serbest bir şekilde kullanma imkanını sunar. Küçük yaş çocuklarda oyun yoluyla terapist çocuğun seviyesine inerek daha rahat ve iyi bir terapötik ilişki kurabilir. Oyun terapisi; oyun terapisi açısından eğitim almış, seçilmiş oyun materyalleri ve olanakları sağlayan, duygularını, düşüncelerini, deneyimlerini, davranışlarını oyunu kullanarak ifade etme ve keşfetmede çocuğa güvenli bir iletişim geliştiren terapist ile çocuk arasındaki dinamik bir ilişkidir.

Oyun terapisi bu alanda eğitim almış kişiler tarafından belirli teknikler ve kurallar çerçevesinde yapılır. Oyun sırasında bütün kontrol çocukta olmasına rağmen terapist edilgen bir konumda değildir. Terapistin oyun sırasındaki görevi çocukta ortaya çıkan duyguları bilinçlendirmek ve bu duyguları ona  geri yansıtmaktır. Terapist aynı zamanda izin verici ve kabul edici bir tutum sergiler.